Μεγαλώνω μόνος, μόνη το παιδί μου…

Στην εποχή μας ο αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών συνεχώς αυξάνει. Kοινωνικοί μετασχηματισμοί που σιγά σιγά αναδύονται, καθιστούν τις μονογονεϊκές οικογένειες ένα φαινόμενο όλο και πιο συχνό.

Μια μονογονεϊκή οικογένεια μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής, αλλά και ενός θανάτου, μιας εγκατάλειψης ή ενός χωρισμού. Οι συγκεκριμένες καταστάσεις είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους και η καθεμιά εισάγει διαφορετικά δεδομένα στην ανατροφή ενός παιδιού. Θα ήταν άτοπο να οδηγηθούμε σε υπεραπλουστεύσεις ή να ισχυριστούμε ότι υπάρχουν «συνταγές» εφαρμόσιμες σε κάθε περίπτωση, ωστόσο υπάρχουν κάποια βασικά σημεία που είναι χρήσιμο να μας εφιστούν την προσοχή. Αυτά είναι:

• Εξασφάλιση ενός ήρεμου και σταθερού περιβάλλοντος. Είναι πολύ σημαντικό να φτιάξουμε για το παιδί ένα σπίτι και μια καθημερινότητα μέσα στα οποία θα βιώνει ηρεμία, συνέπεια και ασφάλεια. Το να μεγαλώνουμε μόνοι ένα παιδί ίσως συνεπάγεται αυξημένες ή αναπόδραστες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Οφείλουμε όμως να διασφαλίσουμε το μέγιστο δυνατό χρόνο καθημερινής ενασχόλησης μαζί του, καθώς και δραστηριότητες και πρόσωπα  με τα οποία θα νιώθει δημιουργικό και ικανοποιημένο.

• Αποφυγή καλλιέργειας εξάρτησης στη σχέση με το παιδί. Είναι πιθανό ένα παιδί που μεγαλώνει με τον ένα από τους δύο γονείς να αναπτύξει σχέση εξάρτησης από αυτόν. Αποφεύγουμε την ενθάρρυνση της προσκόλλησης και ταυτόχρονα, αποφεύγουμε να εξαρτηθούμε κι εμείς από το παιδί επικεντρώνοντας πάνω του όλη μας την ανάγκη για χαρά και προσωπική ολοκλήρωση. Είναι σημαντικό να ενισχύουμε την κοινωνικοποίηση του παιδιού τόσο με συνομηλίκους του όσο και με τα σημαντικά πρόσωπα του συγγενικού περιβάλλοντος. Τα τελευταία μάλιστα, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα υποκαταστήσουν λίγο έως πολύ το πρότυπο του γονέα που λείπει, ανάλογα με το φύλο.

• Αποποιούμαστε τον ρόλο του γονέα που είναι «τα πάντα» για το παιδί. Στην προσπάθειά μας να αναπληρώσουμε το κενό του άλλου γονέα, υποκύπτουμε πιο εύκολα σε  ενοχικές σκέψεις ή παρασυρόμαστε από την επιθυμία να είμαστε ένας παντοδύναμος και υπερπροστατευτικός γονιός για το παιδί. Είναι γεγονός πως θα χρειαστεί κάποια στιγμή να καταβάλλουμε διπλή προσπάθεια για να χειριστούμε ορισμένες καταστάσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ο ένας μπορεί να κάνει... για δυο. Οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Είτε μεγαλώνουμε ένα παιδί μόνοι μας από επιλογή είτε επειδή χρειάστηκε να γίνει έτσι, ας θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε κάθε κενό και να ανταποκριθούμε σε κάθε συναισθηματική ανάγκη.

• Σε περίπτωση που η σχέση με τον απόντα γονέα είναι εφικτή, δεν την υπονομεύουμε.Οποιαδήποτε συναισθήματα κι αν έχουμε για τον άλλο, πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι ένα πρόσωπο με ιερή σημασία για το παιδί μας. Προφυλάσσουμε τη σχέση με τον άλλο γονιό, ενθαρρύνουμε την επαφή και την επικοινωνία του παιδιού μαζί του και την αποσυνδέουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, από την προσωπική μας άποψη.

• Δε διστάζουμε να αναζητήσουμε βοήθεια. Το να μεγαλώνουμε υπεύθυνα ένα παιδί είναι η πιο απαιτητική αποστολή, πόσο μάλλον όταν το κάνουμε μόνοι μας. Στην πορεία ίσως παρουσιαστούν δυσκολίες απέναντι στις οποίες αισθανθούμε αδύναμοι,   μόνοι, αμήχανοι. Οι στενές διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και το να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό είναι τα καλύτερα εφόδια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα ενδεχόμενα προβλήματα με αποτελεσματικότητα.

*Ξανθή Τριανταφύλλου, Ψυχολόγος